วันก่อน
ผมเข้าร้านอาหารระดับปานกลาง ราคาปานกลาง แห่งหนึ่ง เป็นร้านที่ไม่มีคนพลุกพล่าน
จะด่าว่าเขาบ้าก็ไม่ได้ ลูกค้าเยอะอยู่ มาติดตรงสาขาที่สี่ครับ ลูกค้าไม่มี -- ไอ้นี่ก็โง่เดินเข้าไปเลย ลูกค้าไม่มี ..คือในใจผมก็ต้องการทราบด้วยแหล่ะว่าทำไมไม่มีลูกค้า ขายอย่างไร วางร้านอย่างไร
..อย่ามาด่าผมในใจเลยครับ ขนาดด่าผมออกเสียง ผมยังงง งง ไม่ค่อยสะเทือนเลย
ซึ่งเป็นลักษณะของร้านที่ผมชื่อโปรดชอบปรานมาก ..เข้าไปนั่งแรกแรก ก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ ตอนผมดูเมนูอาหาร ทุกอย่างปกติดี จอทีวีของร้านที่เล่นวิดีโอให้ลูกค้าชมเพลินเพลิน กำลังเปิดที่โน๊ตเดี่ยว (น่าจะเจ็ดจุดห้า) ทุกอย่างราบรื่น
ผมเข้าร้านอาหารระดับปานกลาง ราคาปานกลาง แห่งหนึ่ง เป็นร้านที่ไม่มีคนพลุกพล่าน
ร้านอาหารร้านนี้ เป็นร้านที่แตกสาขาออกมาเป็นสาขาที่ สี่
ซึ่ง..
ซึ่ง..
- สาขาแรกอยู่ถัดออกไปประมาณ 800 เมตร..
- สาขาที่สอง 500 เมตร..
- สาขาที่สาม 300 เมตรไกลออกไป..
จะด่าว่าเขาบ้าก็ไม่ได้ ลูกค้าเยอะอยู่ มาติดตรงสาขาที่สี่ครับ ลูกค้าไม่มี -- ไอ้นี่ก็โง่เดินเข้าไปเลย ลูกค้าไม่มี ..คือในใจผมก็ต้องการทราบด้วยแหล่ะว่าทำไมไม่มีลูกค้า ขายอย่างไร วางร้านอย่างไร
(..ก็วางร้านกับพื้นดินไงไอ้ฟาย !!)
..อย่ามาด่าผมในใจเลยครับ ขนาดด่าผมออกเสียง ผมยังงง งง ไม่ค่อยสะเทือนเลย
ซึ่งเป็นลักษณะของร้านที่ผมชื่อโปรดชอบปรานมาก ..เข้าไปนั่งแรกแรก ก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ ตอนผมดูเมนูอาหาร ทุกอย่างปกติดี จอทีวีของร้านที่เล่นวิดีโอให้ลูกค้าชมเพลินเพลิน กำลังเปิดที่โน๊ตเดี่ยว (น่าจะเจ็ดจุดห้า) ทุกอย่างราบรื่น
ผมสั่งเบค่อนผัดกระเพรา ด้วยความเป็นผู้ที่ชอบแ**เบค่อนอย่างหลงระเริง ทุกอย่างราบรื่น ..ระหว่างที่นั่งรอ ผมก็คิดในใจว่า ทำไมร้านนี้มันช่างโล่ง วาบหวิว.. ผนังของร้านก็ปล่อยว่าง แทนที่จะประดับตกแต่งด้วยเมนูอาหาร หรือภาพถ่ายอะไรก็ละเลงไป -- ในใจผมคิดอะไรไปยาวเหยียด แต่ปากกลับนิ่งหุบสนิทเหมือนชักโครกปิดฝา
ทันใดที่อาหารมา ผมรู้สึกว่า.. 'อืม ! มาเวลาพอดี ไม่หิวเกิน ไม่ฟุ้งซ่านเกิน' (เกี่ยวอะไรกับฟุ้งซ่าน หรือมีสติดี) ผมก็บรรจงตักข้าวสวยร้อนเป็นเม็ดงามตรงหน้า ด้วยช้อนเงินคันวาววับ อย่างบรรจง แล้วใช้ส้อม เสียบเบค่อนชิ้นอวบ หอมกลิ่นกระเพราะ -- ป้อนเข้าปากตัวเองด้วยอารมณ์ละมุน กึ่งกึ่งหิว
'แม่งเป็นรูปkeyของคนสองคนไหลมารวมเป็นkeyกองเดียวกัน keyรูปหัวใจ'
พี่โน๊ตพูดทันที ขณะที่ข้าวเข้าปากกู
'key key key key key'
..เล่นซะผมอยากเปิดฟังเพลงของ Alicia Keys ก่ะ เจ-ขี้ ซะเดี๋ยวนั้น
IN NEW YORRRRRRKKKKKKK !!
ผมก็ไม่ได้อะไร
ก็นึกเป็นวัมเกน เวรเวิน ไป
ก็ยังไม่เข็ด ไม่กี่วันถัดมาก็ไปกินใหม่ ..แม่งเปิดหนังคนเผ่าที่อาศัยอยู่ในป่า ดำดำ โสโครกให้ดู
ไม่พอ ชนเผ่านั้นถูกพวกเถื่อนกว่ามาฆ่า ลากตัวไปทรมาณ มีภาพคนสภาพติดเชื้อโรคผิวหนังมีภาพคนถูกจงใจให้รัดคอให้ขาดใจตาย
..กูว่าคนเลือกหนังมาเปิดแม่งอัจฉริยะ
วันไหนร้านไม่มีลูกค้าเข้าแล้วบอกผมด้วย จะได้เอาเดี่ยวเจ็ดจุดห้า ตอนขี้ ก่ะไอ้หนังคนป่าเรื่องนี้มาเปิดให้ดู -- แล้วกินแม่โขงย้อมใจกันไป
ห้วย !!
>> ฝากคอมเม้นต์แลกเบอร์โทร !
โปรดบอกความนัยกับผม