ขออนุญาต ไม่เท้าความตอนที่แล้วให้เมื่อยต้นขา
ผู้หญิงท่านดังกล่าว ได้รับคำพยากรณ์ฉลากประจำตัวเธอในเชิงที่ไม่เป็นผลดีกับภาพลักษณ์มากเท่าไรนัก
ด้วยเวลาที่ผ่านมายาวนาน ทำให้ตัวผู้เขียนเองไม่สามารถจำ Dialouge ได้อย่างแม่นยำ
แต่กระนั้น ก็จำผลรวมของการตีความอันผ่าซากของแม่หมอได้เป็นอย่างดี
คำทำนายเป็นไปในเชิงว่า
ผู้หญิงคนนี้ ไม่ได้มาดีในฐานะของคนที่จะคบหาดูใจกัน
ผู้หญิงท่านนั้นที่ถูกเปิดเผยฉลากสินค้าประจำตัวเธอ ได้แต่ทำตาลุกโพลง และอ้ำอึ้ง
ส่ายหัวอย่างกระตุกกระตัก และพูดด้วยน้ำเสียงกระออมกระแอมว่า ไม่ใช่อ่ะ
ตลอดการปฏิเสธที่แลดูจะมีน้ำหนักเบาเหมือนผมร่วงจากหัวในการหวีผมยามเช้า
แม่หมอ ไม่วรรคช่วงตอนของการทำนาย Hashtag และทำการไล่ฉลากต่อรอบวง
ทำเอาผู้รับคำพยากรณ์เหวอในความผ่าซากเชิงทำลายล้างของเธอกันคนแล้วคนเล่า
จนกระทั่งมาถึงคิวของผู้เขียน
ซึ่งเป็นผู้โชคดีรายท้ายท้าย
น่าเสียดายที่ผลของการทำนายเหล่านั้นเกี่ยวกับตัวผู้เขียนเอง จะไม่ถูกเปิดเผยที่นี่
เพื่อความปลอดภัยของหัวไหล่และหัวไชเท้า (?)
แต่สิ่งหนึ่งที่แม่หมอกำชับไว้ คือ การไปลบจุดดำบนใบหน้า (ไฝนั่นแหล่ะ เรียกให้มันยากยากเข้าไว้)
ตำแหน่งที่เธอบอกให้ไปนำออก มีเพียงตำแหน่งเดียว
เธอกล่าวว่า มันคือ เข็มหมุดที่ปักอยู่บนร่องน้ำตา เก็บไว้ รังแต่จะสร้างเรื่องชวนหลั่งน้ำตา
ในตอนนั้น เมื่อแปดกว่าปีที่แล้ว ความรู้สึกของเด็กหนุ่มคนหนึ่งต่อตัวเธอ คือ
เธอเป็นผู้วิเศษ ที่สามารถบรรยายตัวตนของคนได้แม่นยำ
เหมือนไม่มีใครเคยทำสิ่งนี้มาก่อน ในความทรงจำที่ผ่านมา
เหมือนเธอจะมีเวทย์มนต์จริงจริงหรือเปล่า ก็ยังเป็นคำถามค้างเติ่งในใจจนถึงวันนี้
ความรู้สึกเหล่านั้น ถูกแปรรูป กลายเป็นความรู้สึก ปลอดภัยที่ได้อยู่ใกล้
ความรู้สึก เหมือน เจอใครซักคนที่รู้จักกันมานาน รู้จักนิสัยใจคอของเรา
ผู้เขียน ถึงกับขั้น ขอเธอกอดทีนึง โดยอัตโนมัติ
จำได้ว่าร่างกายมันโผเข้าไปกอดเธอเองโดยปริยาย
นานนานที จะมีใครที่ทะลวงอ่านบุคลิกดาวน์ซินโดรมที่เราเป็นได้แม่นยำขนาดนี้
ความรู้สึก ..
ในที่สุด ก็มีคนเข้าใจทะลุความซับซ้อนที่บ้าคลั่งของกูซักที
หลังจากนั้น เธอก็ขึ้นโชว์ลูกคอ บนเวทีของร้าน
ในนาทีนั้นเอง จึงได้รับรู้ว่า แม่หมอคนนี้ เป็นเจ้าของร้านนั่งดื่มที่เรากำลังนั่งสังสรรค์กันอยู่
และถ้าผู้เขียนจำไม่ผิด
ชื่อร้าน ก็ชื่อ "สังสรรค์" ด้วยเช่นกัน
น่าเสียดาย ที่ไม่สามารถจำบทเพลงที่เธอขับร้องได้
แต่สามารถจำความรู้สึกของความหมายเพลงได้ดี
เป็นบทเพลงบทหนึ่ง ที่แสดงออกถึงความรัก ความห่วงใย
ผู้เขียนยังคงจดจำได้ในรายละเอียด ราวกับว่า
มันเป็นฉากชีวิตที่เพิ่งดำเนินเรื่องไปเมื่อวานนี้
ความรู้สึกของการ ถูกเข้าใจ
สัมผัสทางดวงตาที่แสนจะเป็นมิตรนั้นยังคงเป็นภาพอบอุ่นอยู่ในความทรงจำ
แม้ว่า
ผู้เขียนจะจำใบหน้าของแม่หมอท่านนี้ไม่ได้แล้วก็ตาม
แต่ความละมุนของเหตุการณ์ ยังมีรสชาติหอมกรุ่น เหมือนกาแฟรสดี
ที่ติดอยู่ที่กระพุ้งแก้มเมื่อดื่มในยามเช้า
หลังจากปี 2006 นั้น ก็ล่วงเลยมาถึงคริสตศักราชปัจจุบัน
แปดปีกว่าด้วยกัน ที่ผู้เขียนเพิ่งตัดสินใจไปดำเนินการเอาจุดดำจุดนั้นบนใบหน้าออกไป
ครั้งต่อไป จะมาเล่าถึงประสบการณ์เสียวกระเปี๊ยวแล่บที่เหลือ
หากรักกันจริง ให้ติงนัง และติดตาม ในคราวถัดไป
คิเกะ คิเกะ : D
>> ฝากคอมเม้นต์แลกเบอร์โทร !
โปรดบอกความนัยกับผม