:: ณ สถานีรถตู้แห่งหนึ่ง ::
ผมกำลังรอรถตู้ด้วยอารมณ์ชิลเอ้าท์อยู่เพียงผู้เดียวอยู่ประมาณสิบนาที
ซักพักก็มีหนุ่มรูปร่างผอมพร้อมรอยสักค่อนข้าง full option เข้ามาถามไถ่เส้นทาง
ผมขอเรียกเขาว่า "The man with tattoos"
TMWT: เพ่ !
ผม: *สะดุ้งจากโทนเสียงกระโชกโฮกฮากที่เล็ดลอดเข้ามาทางหูซ้าย*
ผม: *ทำเป็นนิ่ง แล้วหันไปพูดเสียงสั้นเรียบว่า* -- ครับ ?
TMWT: รอรถไป xxxxx อยู่เหรอ
ผม: อ่อ ใช่ -- รถจะออกนาทีที่ 20 ทุกชั่วโมงครับ อย่าง..เจ็ดโมงยี่ มาคัน แปดโมงยี่มาคัน
TMWT: อ่อ เหรอะ
คือ ไอ่คนนี้นี่ ทำให้ผมอยากวิ่งเข้าร้านหล่อโล่รางวัลแถวนั้น
แล้วสั่งทำโล่รางวัลสาขา "การสนทนาแบบไร้รัก" เพื่อนำมาให้เขาภายในยี่สิบนาที
เพราะมันโคตรจะไม่ถนอมความรู้สึกคู่สนทนาซะบ้างเบย
เพราะมันโคตรจะไม่ถนอมความรู้สึกคู่สนทนาซะบ้างเบย
ยังไม่หมดเพียงเท่านั้น
แล้วพระคุณเจ้าก็เล่าชีวิตรักให้ผมฟังอย่างหมดเปลือก
แถมถามความเห็นจากผมว่าควรวางตัวอย่างไร
ตัวผมเองก็พูดไปตามเนื้อผ้า แต่ก็ค่อนข้างใส่ใจกับคำแนะนำที่ให้ไป
เพราะไม่อยากเห็นใครเป็นเหยื่อถูกหลอกเรื่องความรัก
ซักพักมีคุณลุงวัยแปดสิบกว่า
ซักพักมีคุณลุงวัยแปดสิบกว่า
เดินมาร่วมวงสนทนาของผมกับ "The man with tattoos" (ที่ผมอยากจะจบให้ไวอย่างใจจะขาด)
ลุงแปดสิบ: ไปไหนล่ะ
ผม: อ้อ ผมไป xxxxxx ครับ
ลุง: น่ะ -- ตั้งแต่ pppppp จนถึง xxxxxx นั่นญาติๆลุงหมดเลย
TMWT: ลุงมาจากไหน
*ด้วยน้ำเสียงที่เหมือนดื่มเบียร์เข้าไปสองถังแล้วกระชากถามโต๊ะข้างข้างเพื่อหาส้มจีนก่อนโรงเบียร์ปิด*
ผมคิดในใจ [ไอ่ห่าน ลุงคงจะบอกมึงหรอก น้ำเสียงมึงข่มขู่ซะขนาด]
ลุง: อ้อ ! มีนบุรี
ผมสะดุ้งในใจ [เอ้า ! ลุง !]
ลุงก็เล่าเรื่องอดีตอาชีพที่ลุงเคยปฎิบัติงานมาให้ฟัง ว่าทำงานเกี่ยวกับการรถไฟ
แล้วก็บอกว่ามีบัตรฟรีตลอดชีพ
The man with tattoos ก็เอ่ยปากขอดูบัตร ด้วยความเข้มแข็งระดับเจ้าหน้าที่ตำรวยขอดูใบขับขี่
แต่งานนี้ ลุงทำท่ายึกยัก เห็นได้ชัดเลยว่าไม่ต้องการควักออกมาจากกระเป๋า
The man with tattoos ก็ไม่ละความพยายาม ในการจะตรวจค้นให้จงได้
โดยบอกกับลุงว่าจะได้รู้ว่าบัตรมันหน้าตาเป็นยังไง
ตัวผมเลยชวนเปลี่ยนเรื่องคุย ให้ลุงไม่ต้องโดนข่มขืนทางจิตใจเพื่อควักบัตรออกมา
จนรถตู้มาถึง.. เราสามคนก็สาวเท้าขึ้นรถ
The man with Tattoos ยังไม่จบการสนทนาอันเข้มข้นกับลุงเพียงเท่านั้น
และการพูดคุยก็ดำเนินไปถึงตอนที่ ลุงเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับพี่น้องของตนเอง
TMWT: ลุงมีพี่น้องกี่คน
ลุง: ห้าคน
TMWT: เหรอ -- แล้วลุงเป็นคนที่เท่าไร
ลุง: คนสุดท้อง
TMWT: ลุงอ่ะ -- เป็นคนที่เท่าไร
ผม: .....
ลุง: .....
TMWT: ห๊ะ ?
ลุง: คนที่ห้า
TMWT: เหรอ แล้วตอนนี้เขาอยู่ไหนกันอ่ะ
ผมอุทานในจิต [Cheers !? กล้าถามคำถามนี้ด้วยเหรอ]
ลุง: ตอนนี้ก็เหลือลุง กับพี่สาวอีกคน เก้าสิบกว่า
ผมพึมพำต่อในจิต [โห.. เก้าสิบ อายุยื..]
ยังไม่ทันสิ้นการพึมพำในจิตของผมดี ไอ้หนุ่มรอยสักก็โพล่งขึ้นมาอย่างหนักหน่วง ด้วยเสียงเรียบเฉย
ยังไม่ทันสิ้นการพึมพำในจิตของผมดี ไอ้หนุ่มรอยสักก็โพล่งขึ้นมาอย่างหนักหน่วง ด้วยเสียงเรียบเฉย
TMWT: คนอื่น ตายหมดแล้วเหรอ ?
ผมสำลักในความคิด ไปหนึ่งกระอักเลือดแทนลุง
แล้วรถตู้ก็ถึงที่หมายของลุงก่อนซึ่งเป็นวัดแห่งหนึ่ง
ลุงยังชวนไอ้หนุ่มลงไปทำบุญด้วยกัน
ซึ่งผมก็รู้สึกว่า คนที่ผ่านอะไรมาเยอะ เขาก็ไม่ถือโทษโกรธเคืองกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง
และไม่เป็นที่น่าแปลกใจ ที่ไอ้หนุ่มวิธท์แท๊ททูส์ ของเรา จะปฏิเสธอย่างไร้อารมณ์ร่วมใดว่าจะรีบไป
ก็เป็นการเดินทางที่น่ารัก ของเช้าที่แดดยามสายแยงลูกตาจนพร่ามัวอีกวันหนึ่ง
>> ฝากคอมเม้นต์แลกเบอร์โทร !
โปรดบอกความนัยกับผม